Afgelopen weekend een diepe reis in mezelf gemaakt op een prachtig spiritueel weekend bij Hippieland. Ik ging alleen, iets wat ik nooit eerder deed. Ik deelde tot voor kort alles met een hele dierbare lieve man, die uit mijn leven is weggegaan. Het is kwetsbaar om nu praktisch voorbij zijn woonplaats te rijden en niet te kunnen aanbellen en blij te roepen, “kom we gaan samen op pad.” Even voelde ik die drang, maar ik liet het gaan. Ik heb beloofd hem de ruimte te geven en dat is wat ik doe.

Je komt een beetje gespannen aan, wat ga ik aantreffen en vooral wie? En dan is er het ontmoeten, ik kende werkelijk niemand daar. Dat voelde als een uitdaging, aftasten, onderzoeken. Tot ik uiteindelijk 1 dame zag die ik van een cursus bij Lilianders herkende, oeh gelukkig. Mooi was het anderzijds ook om in de betrekkelijke anonimiteit te zijn, waar ik normaal een cursus leid, de kar trek, de verantwoordelijkheid draag, kon ik nu achterover leunen en me onderdompelen in wat andere mooie mensen aanbieden als energetisch werk, healing en mooie muziek en dans. En zo ontmoette ik, ging gesprekken aan, maar ook voelde ik de drang veel alleen te zijn, toe te kijken. Meebewegen met wat in mij was. Het verdriet toelaten van het alleen zijn, maar ook te ontdekken dat dit niet betekent eenzaam zijn. Uren heb ik gelezen in de prachtige serie van de Zeven zussen.

Overdag had ik gesprekken over vorige levens en het bestaan van de ziel. Ik maakte mijn eigen bundeltje smudgekruiden en een prachtige veer om de geur mee te verspreiden. In de avond vertelde ik mijn levensverhaal aan een totale onbekende. Over de diepe dalen die ik had moeten doorstaan, over mijn wens om die geesten niet meer te zien, om ook ‘gewoon’ te willen zijn. Ik denk dat die innerlijke strijd zeker tot mijn veertigste heeft geduurd. En mijn cliënten en cursisten zijn degenen geweest die me juist hebben omarmd zoals ik echt ben, jij die bij me kwam, voor jou ben ik toch dit pad ingeslagen wat mijn roeping is. Dat besef maakte me blij.

De vele gesprekken hielpen me en gaven me inzichten. Door de reacties van deze mensen, besefte ik bij mezelf hoe weinig mensen eigenlijk nog weten wat een medium is en wat het betekent om medium en healer te zijn. Maar ook merkte ik, hoe lang ik juist die gaves had verstopt als ik de wereld van onbekende mensen betrad. Ik vertelde het nooit zomaar. In de buitenwereld mocht nooit iemand merken dat ik “rare dingen” kan, dat besefte ik me opeens. Ik verstop dat deel van mezelf als ik de ‘gewone’ wereld inga nog steeds. Maar dit was geen gewone wereld, dit leek een heel ander land, waar iedereen oordeelloos is over iemand met een gave als helderziendheid en het zien van geesten. En ik merkte dat het een stuk heling gaf aan een verdriet dat ik nog diep verborgen had in mij.

Langzaam bloeide ik weer helemaal open, alsof ik een bloem was die in de nacht haar blaadjes had gesloten. De lieve mensen met luisterend oor gaven me een ruimte die ik eerder nooit in durfde te nemen. Hoe aanwezig en luid ik normaal ook kan zijn, het voelt nooit echt als ruimte innemen. Dat deel van mij blijft meestal diep verborgen, als een geheim. Te kwetsbaar om dat ruimte te laten krijgen. Een Lilian vanuit totale kwetsbaarheid is nieuw. Degene die ik in mijn cursussen ben, de echte Lilian, die grappig, serieus en heel open is, die ben ik tot op heden niet als ik de ‘gewone’ wereld weer inga. Zelfs mijn ouders kennen die echte Lilian lang niet helemaal, want ik laat haar eigenlijk nooit echt zien. Was dit waar mijn vriend me op had gewezen, was het dit wat hij zo “irritant” aan me vond? Dat ik iemand anders werd zodra ik thuis wegging? Ik zou het me zomaar kunnen voorstellen.

En ik heb nu wel gezien, eindelijk eens echt ervaren, dat het helemaal prima is als ik gewoon mijn echte zelf totaal ben, overal waar ik ga. Kan je jezelf voorstellen dat ik mijn leven lang (gevoelig als ik ben) mijn paranormale gaven verstopte voor vreemden en bekenden? Bang voor afwijzing, maar uiteindelijk ook bang dat ik mezelf zou moeten verantwoorden ofzo. Eigenlijk weet ik zelf niet eens waarom het gebeurt. Tijdens het dansen ging ik open, daar waren woorden niet nodig. Er mocht niet eens worden gepraat. Ooit was dansen mijn redding en nu was het een moment om te vieren. Samen met lieve vrienden, die ik kortgeleden heb gemaakt. Twee kleine meisjes van rond de 5 en 8 jaar werden mijn vriendinnen, we dansten, we hebben geknutseld en ze kropen uiteindelijk bij me op schoot. Ik voelde weer het kind in mij en dat voelden zij ook. Als je daar dan zit en er komt ook nog een hond aan je voeten liggen, dan reken ik me rijk. Deze momenten zijn onbetaalbaar. En zo ga ik een nieuwe fase in, zo voelt het voor mij.

Bij de ademsessie voelde ik geen trauma meer, er was levensvreugde, kracht en heel veel licht, ik had eindelijk weer het licht gezien. En zo zie je hoe een weekend met healers, met echte verbinding, met muziek en dans, diep transformerend kan zijn. Ik ben wederom door een groeiproces gegaan en dat maakt me ook weer sterker om de cursussen en sessies die ik geef naar een hoger plan te tillen. Als je dan weggaat en enkele mensen die je nauwelijks hebt gesproken zeggen je “je hebt echt een prachtige energie, het voelt enorm fijn”. En “dankjewel dat je jouw verhaal wilde delen, dat gaf me heel veel inzichten.” Dan ben je toch wel even verbaasd en ontroerd.
Als je nog niet op Hippieland bent geweest, het is zeker een aanrader. Als je nog wilt gaan, het is nog tot 15 juli!