Dat we allemaal één zijn, dat alles verbonden is, dat alles met een reden gebeurt. We proberen het met ons hoofd te vatten, het vorm te geven in ons leven. Maar het is niet zo gemakkelijk als het lijkt.

We moeten leven vanuit ons hart, we horen het tegenwoordig overal. Vanuit het hart, voelen we ons namelijk allemaal verbonden. Maar als vervolgens iemand ons pijn doet in ons hart, we krijgen ruzie, meningsverschillen of het lukt even helemaal niet om in die ander die verbondenheid te vinden.... Dan is opeens de eenheid weg en zijn we drie dubbel en dwars in de dualiteit terug gevallen. Het gebeurt ons allemaal en je merkt dat je in je leven opnieuw gaat vechten, die ander doet jou het aan, je gaat de ander verwijten of jezelf verwijten dat je die ander vertrouwde... Weg gevoel van eenheid en verbinding. Je zult het vast herkennen. Of misschien gebeurt er ook iets heel anders. Je gaat je spirituele eenwording idealiseren, je raakt er als het ware aan verslaafd en alles wat een lagere trilling heeft, daar loop je dan maar met een bochtje omheen. Die mensen moeten eerst maar eens bewust worden, denk je dan.

Nu lijkt dat de oplossing, maar als je heel eerlijk bent, vooral tegen jezelf, dan is dat met een bochtje ergens omheen lopen niets meer en niets minder dan een poging om te vluchten. En de ander of jezelf verwijten dat het weer mis is gegaan, dat is de vertaling van een vechten. Het is ons instinct dat telkens weer de kop op steekt, omdat het uit vroegere ervaringen het gevaar al ruikt voordat er daadwerkelijk iets gebeurt. En dan... neemt het instinct het over, dan opeens begeef je jezelf in een gevaar, althans, zo voelt het. En we kennen dat allemaal wel, dat stemmetje dat ons wakker roept als we rustig aan het wegsoezen zijn: je moet dit, je moet dat, doen, doen en nog eens doen. En we voelen een innerlijke drang om op te springen en te stoppen met in die rust, die eenheid en die heerlijke gevoelens te zijn. We dwingen onszelf "tot de orde van de dag" en vliegen en rennen weer achter het stemmetje aan. Weg vakantie gevoel, weg blijdschap.

Dit kan anders. Namelijk door te beseffen dat je instinct altijd regeert vanuit angst: "je doet het fout", "je moet opschieten, want tijd schiet tekort", "Je bent niet goed genoeg", en het rijtje gaat oneindig door. In plaats van op deze gedachten te reageren met een actie: vechten, vluchten of bevriezen, is het veel beter om de gedachte gewoon eens te volgen en te voelen wat eronder zit. Soms is het verdriet: "je moeder riep je leven lang: je bent te laat, tjonge jonge, jij schiet nooit eens op." Of je leerkracht op school zei tegen je: "als je zo doorgaat, zal het met jou nooit wat worden." Al deze uitspraken lijken op zich heel onschuldig, maar ik weet uit de praktijk, dat ze een eigen leven gaan leiden en je een leven lang kunnen achtervolgen. Door de pijn, het verdriet of de boosheid die deze opmerkingen in jouw leven veroorzaakt hebben, te voelen, zul je zien, dat je milder wordt naar jezelf. Je gaat de gedachte die jou altijd vanuit een instinct laat reageren, niet langer meer bepalen wat je gaat doen. Nee, je luistert simpelweg naar die opmerkingen en trekt ze in twijfel. Dat vormt uiteindelijk de weg naar bewustwording: Ik ben goed zoals ik ben, ik mag helemaal mezelf zijn en tijd is iets waardoor ik mijn leven niet hoef te laten bepalen. Op elk vlak in je leven werkt deze bewustwording door. De volgende keer dat je rustig op de bank gaat liggen, op het midden van de dag, zul je merken dat je niet meer door gedachten wordt gestoord die je vertellen dat je hiervoor geen tijd hebt. De volgende keer dat je kritiek krijgt, neem je die op en vertel je de ander wat je van deze kritiek vindt, zonder te vechten of te vluchten. Je mag zijn wie jij bent, want.... Je bent al één. En als je dat laatste voelt, dan kan je ook veel gemakkelijker de vrede en de verbinding bewaren met de ander. In alle eenvoud en daar word je uiteindelijk gelukkig van, veel gelukkiger dan wanneer je jezelf door de gedachten laat leiden.