Ooit dacht ik dat het leven te plannen was, dat alles als het ware beheersbaar was. Ondertussen ben ik wijzer geworden, overal, door alles wat je doet, loopt een stroom van energie. En naar mate je bewustzijn zich ontwikkelt, lijkt het wel alsof je deze energie beter kan volgen. Alsof je er beter naar gaat luisteren en het je kanten op stuurt, waar je met plannen of controle uitoefenen nooit zou zijn gekomen. Je zou kunnen zeggen: "go with the flow". En dat is waar ik steeds meer naar luister, waar ik op vaar. Vol vertrouwen. Dat is ook wat ik wil uitdragen in de lessen die ik geef. Maar ook gebeurt het mij wel eens, dat ik iets totaal niet had verwacht of aan zag komen. Een moment waarop je in de overgave mag gaan en alles loslaten.

Deze week was er zo'n moment en ook al eerder in 2018. Mensen komen in je leven en ooit mag je ze loslaten. Eind vorig jaar verloor ik een vriend, iemand met wie ik vele jaren op had getrokken. Deze liefdevolle, mooie man was zo bijzonder! Hij zag het leven niet meer zitten, leefde in grote angsten en had last van psychoses. Hij gleed af, kon onze maatschappij niet aan en uiteindelijk is hij gegaan. En daarna volgde een hele reeks aan momenten van loslaten. We verhuisden van Langenboom naar Uden, begonnen in de kapel en kort na deze stap hoorden we dat we maar tot december mochten blijven. Een periode van onrust, ongemak en onbegrip volgde. Ook binnen het team verschoof er vanalles. Eerst een vrouw die voor Lilianders les gaf, met wie ik zo fijn had samengewerkt. Ergens ging het mis. Het liep niet meer, het wilde niet meer op zijn plek vallen. Uiteindelijk begreep ik, dat het universum haar wilde helpen en steunen om helemaal op eigen benen te komen staan. Had ik haar teveel ondersteund of deed ik iets fout? Soms vraag je het je af. Maar wat zeker blijft, is een liefdevolle en dankbare band. We maakten zoveel intense momenten samen mee. Samen met een andere lieve dame zou ik verder gaan, velen van jullie kennen haar ook door de mail die ze beantwoordde, door de cursussen waar ze vaak bij was. En opeens, zomaar zonder dat ik het had verwacht, is ook het loslaten van deze lieve vrouw gekomen. We mogen ieder onze eigen weg gaan. Op internet las ik verhalen over de energie van de aarde, over het ascentieproces waar de aarde en haar bewoners doorheen gaan. Onderdeel van dit proces is, dat je mensen en plekken gaat loslaten. En toen ik dat las, begreep ik dat ook bij mij het ascensieproces in volle gang is en alles aan het veranderen is. Wat eerst werkte, werkt niet meer. Wie eerst dichtbij stonden, mag je nu loslaten. In je hart neem je de mooie momenten mee en dan.... groei je door naar nieuwe ervaringen. Is het zo gemakkelijk om los te laten? "Nee!" Het gaat gepaard met een rouwproces, achter elkaar was ik boos om wat had kunnen zijn, verdrietig om wie ik allemaal moest missen, ik wilde niet nog meer afscheid nemen. In mijn omgeving hoor ik het ook, mensen die sterven, ploseling erg ziek worden, mensen die uit elkaar gaan, mensen die vertrekken, er is een grote golf van loslaten gaande. Ik houd me maar vast aan het idee, dat waar je los mag laten, ruimte komt voor nieuwe dingen, nieuwe mensen, nieuwe ervaringen, nieuwe levenslessen. Ik kan het mooi opschrijven, nu nog een poging doen om het ook te gaan voelen, het werkelijk aan te gaan. Deze week verhuizen we naar Het Handelshuys, een nieuwe plek voor creatieve geesten. Ik voel me er thuis, hoop dat ik weer mijn draai kan vinden. Vanaf deze week geef ik er cursussen en ook Tahir komt er met enige regelmaat naar toe. Hij sprak uit, dat als het nodig is, ook wij elkaar ooit weer mogen loslaten. Dat we daarom extra genieten van wat er nu is. Het is vreemd dat dingen zo lopen, maar toch, voelt het alsof ik in de stroom ben. Alsof alles loopt zoals dat in mijn zielenpad stond geschreven. Ik ga omarmen wat is, dat lijkt me het beste! Acceptatie en overgave zijn mijn nieuwe vrienden.