Vandaag keek ik eens naar alles wat ik ooit heb gemaakt, plannen, resultaten, wat is er nou eigenlijk allemaal uitgekomen van hetgeen ik zo graag wilde bereiken? 

Ik zag het allemaal weer voor me, lange studie, producten als Culivisie en Ondernemersklimaat, workshops die ik heb gegeven, foto’s van opnames met chefs, bedrijfsfilms, mooie websites, projecten die ik ooit heb uitgevoerd, alles waar ik zo trots op was. En wat gebeurde er? Ik voelde gewoon een pijn. Als van nostalgie, weemoed, iets wat moeilijk te vatten is. Wat is toch elke keer die pijn? Telkens als ik ergens hard aan heb gewerkt, dan voel ik me eerst trots en blij en na enige tijd is de blijheid ervan af en dan voel ik pijn. Een pijn alsof ik gefaald heb. Maar wat is falen dan? Waarom voel ik de pijn over iets wat eigenlijk gewoon gelukt is? De pijn zorgt er zelfs voor, dat ik dingen achter me laat, ik laat ze los om weer naar het volgende te gaan.

Alles wat ik doe wordt op den duur besmeurd met een laagje pijn. Om er maar niet meer naar te hoeven kijken, om maar niet te zien dat de glans van het succes al aan het vervagen is voordat ik een nieuw succes in het zicht heb. Het maakt me jachtig en zoekend, maar het geeft me ook een zeer onbestemd gevoel. Dit is wat wij als mens doen, dit is wat veel mensen voelen. We identificeren onszelf met onze daden. We worden het plan, we worden het product en we worden de situatie waarin we leven. Maar aan alles komt een einde en als onze ziel in iets zit, dan zijn we een stukje van onszelf kwijt.

Dat voelt gewoon als falen, alsof je een kindje moet loslaten. En elk afscheid valt zwaar. Dus ga je het uit de weg. En begin je er niet meer aan… laat maar, ik hoef dat niet opnieuw meer te voelen, dat ik ergens mijn ziel en zaligheid heb ingestopt en vervolgens raakt het weer in verval of vervaagt het succes. Of erger nog, je bent zo blij met het succes, dat je eraan probeert vast te houden alsof het jouw redding is. En na jaren houd je nog steeds vast aan dat ene succes, maar je gevoel erover is allang weggezakt. Je bent niet langer trots en blij, je succes is een blok aan het been geworden.

Wat is het dan wat ik zoek? Waarom zoek ik eigenlijk nog? Het is de volharding die me drijft. Ik zal volhouden, totdat…. Ja totdat wat? Tot ik mijn succes niet meer in dingen zoek, niet in situaties, niet in producten, niet in mijn bedrijf… Het succes ben ik zelf. Want na elke actie, na elke stap, na elk proces, is er in mij een groei te constateren. En die groei, dat is mijn drijvende kracht. Ik wil gewoon het beste uit mezelf halen. En als ik mezelf dus maar helemaal geef, als ik 100% mezelf aan iets geef, dan is het succes er toch al? Is falen dan mogelijk? Nee, falen is alleen terugkijken op iets, vanuit je kennis van het nu. Als je hetzelfde in het nu doet, met dezelfde intensiteit, met dezelfde 100% inzet, ja dan is het resultaat beter (als het goed is)….

Maar heb je dan gefaald in het verleden? Nee, want toen heb je de 100% die er toen was gegeven. In het nu zie je pas, dat je gegroeid bent, juist als je denkt dat je hebt gefaald. Kun je het jezelf vergeven dat je een jaar geleden niet de kennis en het bewustzijn had wat je nu hebt? Ja, natuurlijk, want voor je huidige bewustzijn had je alle tussenliggende leermomenten nodig! Dus kun je jezelf dan ook vergeven dat je zo kritisch bent op je eigen verleden? Einstein kon het mooi verwoorden: Je kunt problemen niet oplossen met het hetzelfde bewustzijn dat de problemen gecreëerd heeft.

Het omgekeerde geldt evenwel ook: je mag jezelf vergeven dat je bewustzijn in het verleden kleiner was dan je bewustzijn in het nu. De problemen die je gecreëerd hebt met het oude bewustzijn, die kun je vanuit de opgedane kennis oplossen of die zul je nu niet meer opnieuw creëren. Het nadeel van groei wordt hiermee inzichtelijk, gisteren kon je niet bereiken wat je vandaag kunt bereiken. Je mag jezelf niet kwalijk nemen dat je nog niet voldoende ontwikkeld was om de dingen in het verleden perfect te kunnen doen! Nu zie je de tekortkoming uit het verleden, waar je die eerder niet zag. Dit is de weg van bewustwording, oftewel het pad van verlichting. Je minder goede kwaliteiten zijn aan het licht gekomen, maar ook hetgeen je ermee gecreëerd hebt. Je kan het jezelf kwalijk nemen, maar het heeft geen zin.

Falen bestaat niet, het inzicht helpt je verder groeien. Zie alles waarin je kunt verbeteren als een cadeau, niet als een reden om jezelf te bekritiseren of kleineren!

Als je doet wat je altijd deed, dan krijg je wat je altijd kreeg

Als je doet wat je nog nooit hebt gedaan, krijg je wat je altijd wilde

Zo wordt elke dag anders en ga je mee met de stroom

Sta stil bij de groei van je bewustzijn en besef elke dag dat je weer iets aan jezelf verbeterd hebt

Als je ziet wat je gisteren beter had kunnen doen, dan mag je jezelf vandaag feliciteren met je groei

Neem het compliment in ontvangst en weet dat je verder kunt…

En besef dat groei nieuwe veranderingen met zich meebrengt. Een nieuw inzicht brengt ook nieuwe wensen en een nieuwe richting met zich mee

Zo stop je nooit met groeien, maar ontwikkel je naar de beste JIJ die mogelijk is

Gewoon, omdat het leven dit in zich heeft mag jij dit doen. Fouten maken is onmogelijk, want wanneer je weet dat je iets fout deed, ben je gegroeid en kun je verder als de betere jij dan voorheen.

GROEI en bloei.

Groei betekent in feite dat je iets beter kunt of beter doet dan voorheen. Termen als beter, goed, beste en slecht, verkeerd, minder, het zijn termen om groei en situaties te kwalificeren. Is het echter niet zo, dat het ook de dualiteit in ons aangeeft? Groei is de reden, waarom ik mezelf vaak erger aan mijn eigen daden. Ik had het beter gekund, ik ben niet goed genoeg, ik heb gefaald…. Allemaal manieren om aan te geven dat ik me ergens bewust van ben geworden, NADERHAND. Namelijk dat ik terugkijkend kan zien wat er beter had gekund. Natuurlijk weet je het achteraf altijd beter, dit komt doordat je bent gegroeid. De levenservaring laat je groeien. En precies dat is wat juist je diepste wens is: ontwikkeling van je bewustzijn. Waarom, vertel het me, waarom moet je dan veroordelen wat je eerder niet wist? Waarom oordelen en duale gedachten aanwakkeren als je zelf verdomd goed weet dat je het beste van jezelf hebt gegeven op het specifieke moment.

Het enige oordeel dat je jezelf mag geven is: Ik heb het beste van mezelf gegeven in het hier en nu. Ik ben goed zoals ik ben in het hier en nu!