Proloog

Nooit eerder was ik wakker geworden met dit gevoel. Ik was wat versuft, wat was dit voor een sensatie? Er stond een lichtgevende figuur naast mijn bed. Het duurde een tijdje voordat ik besefte dat dit geen gewoon mens was.

De figuur was doorschijnend en de aanwezigheid was overweldigend. Een warme gloed trok door mijn lichaam. Het voelde zo intens geborgen. Een meer liefdevolle aanwezigheid had ik nooit van mijn leven ervaren. Een tijdje zweefde ik op het randje van wakker worden en een diepe slaap. Het voelde bijna als een droom, maar het werd mij steeds duidelijker dat er zich iets heel anders voordeed. Ik kon gewoon niet bevatten wat het was, dat me zojuist wakker had gemaakt. Het gevoel dat door me heen stroomde was zo intens: mijn hele lichaam gonsde.

Ik wilde niet wakker worden! Ik wilde veilig in mijn droomwereld blijven. Een licht gevoel van angst dwong me ertoe om mijn ogen stijf dicht te houden, zodat ik niet opnieuw geconfronteerd werd met wat ik had gezien. Maar het lukte niet meer. Mijn ogen gingen langzaam open. Vechten om terug in slaap te komen had geen zin meer. Ik was overgeleverd aan een natuurlijk proces, dat ik niet meer kon omkeren. Langzaam maar zeker werd ik mij bewust van mijn omgeving. In het schemerduister keek ik de slaapkamer rond en herkende mijn eigen behang. Uit het raam dat altijd openstaat, streelde een lichte bries door mijn haar. Uiteindelijk moest ik wel kijken naar de figuur die mij had wakker gemaakt. Even kon ik niks anders doen dan staren. In een lichte vorm van shock knipperde ik verwoed met mijn ogen in de hoop dat de figuur zou verdwijnen. Ik probeerde mezelf ertoe te zetten om echt wakker te worden, zodat ik zou zien dat deze figuur zich alleen maar in mijn droom had aangediend. Maar de figuur was er nog en werd eigenlijk alleen maar duidelijker. Er kwam een witte gloed uit de figuur, dat als een baken van licht de kamer van het duister ontdeed. Was het een man? Een vrouw? Ik kon het geslacht niet vaststellen.

Ik trok de dekens op in een reflex. Hoopte ik mezelf daardoor veiliger te voelen? Ik weet het niet. Diep van binnen wist ik wat me te wachten stond en ik dook ervoor weg. Een indrukwekkende stroom van energie stootte door mijn lichaam. Ik werd erdoor van mijn stuk gebracht. Dit gevoel had ik nooit eerder ervaren. Het was alsof het niet van deze aarde was. Ik voelde me minuscuul onder het hoopje dekens. De figuur torende hoog boven me uit en keek me rustig aan. Alsof het me de tijd wilde gunnen om werkelijk wakker te worden. Een stem vulde de stille ruimte tussen ons. Eigenlijk werd de schok daardoor alleen maar groter. In het moment begon er langzaam een sterke verbinding te ontstaan. Ik hoefde mijn oren niet te gebruiken. De stem kwam als het ware zonder tussenkomst van zintuigen direct binnen en klonk duidelijker dan ik ooit met mijn oren had kunnen horen. De woorden waren geladen met een bijzondere energie die geen twijfel liet over de intentie en de zuiverheid van de persoon die de woorden tot mij sprak. Vreemd genoeg herkende ik deze manier van communiceren uit een ver verleden en als vanzelf gaf ik antwoord op dezelfde manier. “Je maakt me bang met je verschijning. Wie ben je en wat kom je doen?” De stralende figuur raakte me met zijn rust, maar de uitnodiging was verontrustend: “Ik kom je halen voor een bezoek. Je mag met me mee als je wilt.” Tijd om na te denken, of te laten bezinken wat de woorden voor me betekenden, had ik niet. Een wervelende energie in mijn lichaam bracht me heel dichtbij mezelf. Alle levensenergie balde zich samen op één plek: vlak boven mijn navel.

Het voelde als een thuiskomen in mezelf en voor ik besefte wat er gebeurde, zoog de energie uit mijn lijf en plotseling zweefde ik door mijn eigen kamer. Ik zag mijn lichaam op bed liggen en besefte opeens dat ik ook zonder lichaam nog altijd mezelf was. Mijn levensenergie bruiste. Het voelde alsof mijn persoonlijkheid nu puurder en zuiverder was en opging in een wervelende bal van licht. Ik ervaarde een gevoel van ultieme bevrijding.

De energie van de figuur nam in kracht toe en ik wist dat ik eruitzag als zijn aanwezigheid. Eigenlijk zoals ik er altijd uitzag, maar mijn lichaam had geen tastbare vorm. Als je een hand door me heen zou steken, dan zou deze dwars door mijn lichaam gaan. Ik was totaal verward, hoewel deze transparantie ook vertrouwd voelde. “Mee waar naar toe? Wat overkomt me nou toch? Hoe is dit allemaal mogelijk en droom ik of is dit echt?” Vele vragen gonsden door mijn hoofd. Zonder dat mijn lippen bewogen sprak ik in mijn hoofd de bijzondere verschijning toe : “Ik ben er nog niet klaar voor. Je mag terugkomen als ik kinderen heb. Nu is het te vroeg.” Prompt werd ik weer terug in mijn lichaam gezogen en de figuur was verdwenen. Het was alsof er niets was gebeurd, hoewel de ervaring toch zo intens was geweest. Wat overbleef, was sterker dan het gevoel van een droom waaruit je ontwaakt, vooral ook, omdat deze unieke verschijning duidelijker werd nadat ik helemaal wakker was geworden. Er ging een licht gevoel van spijt door me heen. Waarom was ik zo bang geweest? Ik had misschien wel iets gemist, waar ik nooit een nieuwe kans voor zou krijgen. Ik twijfelde of ik het goed had gedaan, maar de figuur was weg. Ik kon er niets meer aan veranderen. Het gevoel van loskomen uit mijn lichaam zou ik nooit meer vergeten. Het was zo uniek. Zo intens. Ik was dankbaar. Het was geen droom geweest, daar was ik zeker van. Ik mijmerde nog na over wat me was overkomen. “Hoe kwam ik erbij om te zeggen dat ik nu niet mee kon gaan? Dat het pas kon als ik kinderen had? Er was nog  helemaal geen sprake van kinderen. Ik zat nog op school en een stabiele relatie om kinderen te krijgen was er ook niet. Had ik in mijn eigen toekomst gekeken? Ineens wist ik het zeker: ik zou kinderen krijgen." Heel vaag kon ik nog toegang krijgen tot het gevoel van die pure aanwezigheid die ik was toen ik mijn lichaam daar op dat bed zag liggen. Toen ik buiten mijn lichaam kwam, was alles duidelijker.

Het drong langzaam tot mij door dat ik delen van mijn toekomst had gezien. Ik was me er intens bewust van geweest dat ik nooit kon sterven en dat mijn levensenergie oneindig is. Dit besef was groots. Te groots voor nu. Ik liet de gedachte eraan los. Zwevend door het pure licht zijn deze mogelijkheden aanwezig, maar in mijn lijf teruggekomen, was het alsof ik mezelf voor de gek had gehouden. Dit was voor mijn aardse bewustzijn allemaal te groot. Te moeilijk en vooral, ik was er bang voor. Diep vanbinnen knaagde dat angstgevoel aan me, want het was dát geweest wat me ervan had weerhouden om op de uitnodiging in te gaan. Weer voelde ik die spijt opborrelen. “Had ik het goed gedaan?” Ik werd er moe van om in cirkels te denken. Langzaam veranderde mijn energie. Ik werd overmeesterd door een intense rust die van binnenuit kwam. Wanneer precies weet ik niet, maar ik viel uiteindelijk in een droomloze slaap. De slaap nam de kracht van de ontmoeting verder weg en de volgende morgen leek het zelfs alsof de ervaring van die nacht een verre herinnering was. Het voelde alsof er niets was gebeurd. Met de dagen zakte het verder weg en uiteindelijke dacht ik er helemaal niet meer aan. Alsof de ontmoeting weg was gezonken in een onbewuste wolk, ergens in mijn lichaam naar een slapend plekje waar ik nooit kwam. Maar veel later, toen ik één dochter had, werd ik daar weer wakker........

Wil je dit prachtige spirituele verhaal verder lezen? Vanaf nu is het boek te koop. Klik hier voor je bestelling.