ruzie in de familie

Het deed me pijn haar zo te zien. De vrouw die altijd zo krachtig is, behulpzaam, iedereen wil helpen. Als het om mensen gaat die ze liefheeft, dan is het zo moeilijk om deze “afwijzing” te incasseren. En he, ik begreep haar maar al te goed. Ik mocht haar helpen, haar steunen. Maar zelf wist ik het antwoord op deze uitdaging net zo min. Ik zie gezinnen kapot gaan aan discussies over corona, over vaccins. Erger dan ooit zie ik mensen gebukt gaan onder een gevoel van dwang om iets te doen, omdat je anders egoïstisch wordt genoemd, zelfs buitengesloten wordt. En misschien herken je dit wel en denk je “dit probleem is niet op te lossen, er zijn mensen voor en er zijn mensen tegen.” Maar toch denk ik dat we een weg moeten zoeken om te verbinden, juist in tijden van uitdagingen. Maar hoe?

Al diverse keren was ze aangekomen met onderbouwde bewijzen, die aantoonden dat haar weerstand tegen vaccineren terecht was. Grafieken, sterftecijfers, lijsten over bijwerkingen, meningen van artsen, alles werd uit de kast gehaald. Maar even zo vaak was hij aangekomen met bewijs, dat de Corona cijfers stijgen en dat het echt nodig was om juist allemaal te vaccineren. Zo kwamen ze er niet uit. Wat moest ze doen? Hoe kwamen ze weer dichterbij elkaar. “Hij is lange tijd mijn beste vriend geweest. En nu gebeurt er dit. Het doet zoveel pijn. Mijn zwager riep harder dan de rest van de familie, maar ze lieten hem zijn gang gaan. Ik een egoïst? En daar stond ik, weer helemaal alleen. Laten we hier vandaag maar eens aan werken, want ik merk dat ik het zo moeilijk vind. Niet alleen binnen het gezin, maar ook in vriendengroepen, op werkgebied, het is overal. Ik kom er niet onderuit. Ik merk dat ik me het liefst opsluit. Nou ja, ik kan toch nergens heen. Ben niet meer welkom. En nu.... ben ik ook nog een egoïst, volgens mijn eigen familie.” Ze lachte als een boer met kiespijn. Samen gingen we op zoek, wat gebeurde er nu echt? Waarom deed het zo'n pijn? Toen we gingen afstemmen op het gevoel, hoorden we zoveel gedachten in het hoofd. En we brachten de gedachten tot rust. Met het hoofd ga je deze problemen niet overbruggen, alleen met het hart kunnen we opnieuw verbinden. Maar het hart deed pijn. “Je kan de ander en hoe hij met je omgaat niet veranderen, wat je wel kan veranderen is hoe jij met jouw gevoel en jouw reactie op hem omgaat. En dat wat je deed, die bewijzen, de reacties, het was allemaal rationeel. Maar hoe jij je voelt en wat het met je doet, heb je dat wel eens laten zien? Weet hij dit?” En wat ik al had verwacht.... “Nee natuurlijk niet. Ik kan niet huilen waar iedereen bij is. Ik wilde dat wel, maar dat doe je toch niet?” En daar was dus de opening, want als de ander niet weet dat hij je kwetst, dan komt hij ermee weg. “Wat nu, als we via een familie opstelling de energie klaren, wat zou je dan willen zeggen of doen?”

En zo konden de woorden komen, veilig in een vertrouwde omgeving. Hij was er niet fysiek bij, maar toch voelde het alsof hij voor haar stond en ze zei. “Ik voel me afgewezen, alleen. Alsof iedereen tegen me is. Het maakt me verdrietig.” “En daarna verbinden we ons met hem, was het zijn bedoeling om je dit gevoel te geven?” Vroeg ik “Eh nee, hij heeft dat niet eens in de gaten gehad. Hij was teveel met zichzelf bezig.” Ah dus hij zegt iets tegen jou wat zeer kwetsend is, maar hij heeft geen enkel idee wat het met je doet? “ja blijkbaar.” “En wat als je nu vertelt dat het je pijn doet, wat gebeurt er dan?” “dan kijkt hij ervan op. Hij schrikt. Hij had het niet zo bedoeld.” Ik voelde de verandering in haar hele houding. “Wat doet dit met jou?” Een diepe zucht en ze zei “dit lucht enorm op.” Als je heel eerlijk bent, waar ging zijn opmerking eigenlijk over? Had hij iets tegen jou? Wees hij jou af? “Nee, hij zei dit gewoon om mij op afstand te houden.” “En waarom zou hij dat doen?” vroeg ik. “mijn opmerkingen bereiken hem helemaal niet, hij wil ze niet horen en hij vindt ze lastig.” Eindelijk kwamen we ergens. Want dit legde een patroon bloot wat maar al te vaak in discussies en ruzies gebeurt, “het gaat helemaal niet meer over de inhoud, het gaat over iets heel anders.” Waarover gaat het eigenlijk? Kan je hem dat eens vragen.” En opeens zag ik in mijn helderziende waarneming dat de zwager in kwestie opeens heel klein werd, tranen in zijn ogen had en zijn hoofd zakte weg tussen zijn schouders, heel zijn strijdvaardige houding verdween. “Hij is bang.” “Kun je ook vragen waarvoor hij precies bang is?” “Hij is bang om iedereen te verliezen, dat iedereen Corona krijgt en eraan sterft en vooral, dat hij dat niet kan voorkomen en ook niet kan oplossen.” Een inzicht schoot door haar heen. Hij deed wel heel stoer en praatte hard, maar ondertussen had hij een heel klein hartje. Ik zei haar “Hij is overduidelijk ook bang om jou als vriendin en schoonzus te verliezen! Dus daarom eist hij bijna van je dat je jezelf gaat vaccineren. Begrijp je dat?” Een zucht van verlichting volgde. “Ik begrijp het wel, maar ik vind het niet leuk. En ik ben nog steeds verdrietig.” “dan is dat hetgeen je hem moet vertellen. Leg het hem uit.” “Ik begrijp dat je bang bent, ik snap het als je niemand wilt verliezen. Maar we zijn nu bijna 2 jaar verder en je hebt nog niemand verloren. Ik ben er nog steeds, je vrouw, je kinderen. Ik heb nog niet één keer Corona gekregen in al die twee jaren. Het wordt tijd dat je de angst los laat en gaat zien wat er werkelijk speelt. Mag ik je eraan herinneren, dat jij en de rest van de familie allemaal gevaccineerd zijn en zelf al voor de tweede keer Corona hebt gehad? En dat terwijl ik nog geen enkele keer Corona kreeg? En wij allemaal leven nog steeds. De vraag is dus, of het vaccin eigenlijk wel de oplossing is voor het probleem. Ik geloof dat deze ruzie erger is dan alles wat mij kan overkomen. Ik wil weer samenkomen in verbinding. En ik wil al helemaal dat je stopt met mij uit te maken voor dingen die ik erg pijnlijk en verdrietig vind. Je mag ook respect tonen voor mijn keuze, voor wat voor mij goed voelt. Ik heb mijn eigen oplossing gekozen en blijkbaar werkt dat voor mij.” En opeens zag ik haar opfleuren, ze kreeg weer energie, ze zag er weer vrolijk uit. “Dit is wat het is, mijn familie is blijkbaar bang om me te verliezen. Ik had liever gehad dat ze dat tegen me hadden gezegd, dan had dit gesprek een stuk prettiger geweest.” En hoe kom je bij deze gesprekken uit? Door jezelf kwetsbaar op te stellen, te delen hoe het voelt om buitengesloten te worden, door de angst die je allemaal voelt bespreekbaar te maken. En dat is wat nodig is, dat we onze ware gevoelens blijven uitspreken. Degene die in angst gevangen zit, angst om zijn of haar leven te verliezen, degene die bang is jou te verliezen, bang om banen kwijt te raken of besmet te raken. Hun angst is echt. En ook daarvoor mogen we respect hebben. Maar in hun angst gaan ze soms anderen aanvallen en veroordelen, zelfs onze minister doet eraan mee.

Deze sessie gaf mij ook inzicht in hoe de psyche van de mens werkt. Hoe angst mensen dingen laat zeggen en doen, die ze diep in hun hart helemaal niet menen. Het maakt dat ik met mededogen het weekend in ga. Niemand heeft gelijk in een discussie, we hebben allemáál gelijk. Het moment dat we toegeven, dat we het een moeilijke tijd vinden en niet goed weten wat we ermee moeten doen, op dat moment komen we weer in verbinding en kunnen we luisteren naar elkaar. Dus mijn tip: ga uit je hoofd. Stop met het zoeken naar bewijzen, oplossingen of een manier de ander te overtuigen. De beste weg is te beseffen dat jullie beiden pijn hebben, angsten, verdriet, onmacht.... het is allemaal zeer reëel in een tijd als dit. Mijn client ging met een verzacht hart naar huis. Ik ging met een inzicht het weekend in. Als we vrede willen in het gezin, in de wereld, begint het altijd in onszelf. Ze kon haar zwager vanuit haar ziel vergeven. Laten we altijd voor ogen houden dat vergeving altijd de beste weg is. Ik denk dat hun volgende gesprek een stuk minder vijandig zal verlopen. En dus is mijn taak ook weer volbracht.

Er zijn meer healers nodig die families en vrienden gaan ondersteunen! Er moet harmonie terug komen in onze hele maatschappij, want zo leven als nu is het gewoonweg NIET. Ik geef de technieken graag door bijvoorbeeld in de cursus familieopstellingen en regressie. Iets voor jou?