Opeens werd ik wakker van de warmte, gooide wat kleding uit en kon niet meer slapen. En toen gebeurde het. Ik maakte contact met mijn innerlijk weten, vond de weg naar mijn ziel en even was alles wat is, het universum, zo glashelder. Ik was totaal aanwezig. Ik voelde al mijn lichamelijke pijn en kon duiden waar het vandaan kwam. Ik voelde me sterk en krachtig. Zo wil ik me voor altijd voelen! De verbondenheid, de warmte, de zuiverheid, het ontroerde me zo enorm.

Ik wist dat ik dit verdiend had. Dit moment kwam, omdat ik zoveel heb overwonnen. Dit is hetgeen ik gezocht heb. Ik besefte opeens, dat alles wat me van dit gevoel had weggehouden, mijn eigen emoties en overtuigingen waren die ik in het verleden (en in vorige levens) had opgedaan. Het verleden moeten we ontrafelen, afpellen,  accepteren en loslaten. Hetgeen me nu nog het meeste raakte, was de angst om op te staan, te breken met het verleden en mijn  goddelijke natuur tot wasdom te laten komen. Er werd me gevraagd door een vriendelijke stem of ik dat laatste nu kon, of ik een volgende stap wilde maken. Ja, dat wilde ik. Het besef dat ik alle ervaringen uit het verleden nodig had gehad om hier te komen was  groot. Sterker nog, ik was van de pure menselijke ervaringen gaan houden. Het ego was mijn vriend geworden. Want het ego bracht me telkens weer in voor mij moeilijke situaties, zodat ik ervan zou  leren. Al die levens vol menselijke uitdagingen en verdriet, ze zijn gedurende dit leven opnieuw aan me getoond. Ik heb ze kort opnieuw ervaren en daardoor konden de ervaringen hun werk doen. Ik  ben zo trots op mezelf. Ik wist niet dat je op het einde van alle levens zo dankbaar zou zijn voor het kwaad en het ego. Ik zag een  wolk verschijnen van prachtig licht. Mijn ego had als een soort schim aan mijn lichaam gekleefd gezeten. Het zat helemaal door mijn lichaam heen vastgeklonken en veroorzaakte op diverse plaatsen pijn. Het bleef er aanwezig   totdat ik er klaar voor was om dit moment te beleven. Uit de wolk kwamen alle spirits van overleden mensen die ik in het verleden bewoond heb. Ik herkende ze, een Indiase vrouw, een priesteres, een veldheer…alle mensen die ik ooit geweest ben. Er blijft een kopie van deze mensen achter in de spiritworld, wachtend tot de ziel klaar is met leren. 
In mijn huidige lichaam, geest en hart waren emoties, normen en waarden uit vele levens opgeslagen. Toen ik het ego losmaakte uit mijn lichaam, gingen alle oude ervaringen met hem mee. Terug naar de spirit waar de ervaring thuishoort, namelijk in het verleden. 
De spirits werden geheeld door hetgeen ik in dit leven bereikt heb. En ik? Ik ben de pure ziel geworden die ik was toen ik voor het eerst op aarde kwam, maar nu met alle prachtige en verdrietige levenslessen rijker. De pijnlijke ruwe kantjes zijn eraf, de ervaring en kennis zijn gebleven. De tranen rolden over mijn wangen, mijn ego was een vriend geworden die ik nooit meer terug zal zien. Het was mooi zolang als het duurde, maar mijn ziel moet  verder. Nu ben ik helemaal schoon, als een schone lei, een schatkist vol ervaringen die niet langer pijn doen, maar stuk voor  stuk fonkelende diamanten zijn geworden. Ik kan niet verwoorden hoe dit voelt, hoe machtig mooi dit gevoel is. Dit is het moment waar je al die jaren, al die levens en al die overwinningen naar toe leeft, noemt men dit totale euforie? Er is een gevoel in mij, dat gevoel dat ik heel soms had vroeger, net boven je navel een beetje links vlak  onder de ribben. Dat gevoel had ik wel eens in het bos, op oude zolders, als ik helemaal opging in dansen of een gesprek met een boeiende gesprekspartner, maar dat gevoel is er nu gewoon. Als ik mijn ogen sluit, dan is dat gevoel nu in alles. Een gevoel van  immense ruimte, vrijheid, oneindigheid en pure liefde. Ik weet het niet, maar het moet zoiets zijn wat mensen zoeken in drugs,  meditatie, topsport of wat dan ook. Dit gevoel is zo mooi, zo  intens vol warmte. Dit gevoel accepteer ik gewoon en ik merk dat  ik anders in het leven sta. Wat gaat dit me brengen? Hoe ga ik hiermee leven? Kan ik dit wel? Weet ik hoe dit werkt? Ik geniet er maar gewoon van, dat is wat ik weet dat mag. Als ik nu iets proef, de natuur in ga, met mensen praat of gewoon kijk naar mijn kinderen, dan voelt het intenser dan ooit tevoren. Ik denk dat de rauwe kantjes nu van het leven af zijn en dat ik alles wat ik mooi, leuk en lekker vind, nu opnieuw mag ervaren, zonder eventuele pijn of schuldgevoelens. Dit is wat ik noem Zijn. Onmetelijk, onbegrensd Zijn. Ik ben er dankbaar voor dat ik dit mag meemaken. Dat is wat ik voel, dat is wat ik wil delen.