Ooit kwam er in mijn leven een dag dat ik wist dat het niet langer ontkend kon worden. Iets aan mij was anders dan bij andere mensen. Ik zag lichtgevende figuren en met sommige praatte ik ook,maar ik heb mijn leven lang mijn best gedaan om dat te ontkennen.

Dit betekende dus ook, dat ik het nooit aan iemand vertelde, want het mocht er van mij gewoon niet zijn. Het was een leven in eenzaamheid, want als je delen van jezelf verstopt voor de buitenwereld en zelfs voor jezelf, dan leid je een teruggetrokken leven. Hoe uitbundig, enthousiast en spraakzaam ik ook ben, er is altijd een deel in mij geweest waarover ik niet praatte. Bij alles wat ik zei, probeerde ik op te letten dat ik dat ene onderwerp niet aan zou snijden, want ik wilde niet dat iemand mijn grote geheim ontdekte.

Als kind begreep ik wel, dat het vreemd was dat ik dingen wist voordat ze gingen gebeuren. Wanneer iemand zou sterven, welk cijfer zou vallen in de loterij, zelfs die dag dat ik voelde dat er iets ergs zou gebeuren als ik niet zorgde dat ik de brievenbus dichtplakte. In een schijnbare opwelling plakte ik voor één nacht de brievenbus af, want het voelde alsof het van levensbelang was. De volgende ochtend haalde ik de zwarte tape van de brievenbus af en zag dat een deel ervan gescheurd was en brandvlekken vertoonde. De tape had een stuk vuurwerk tegengehouden, dat anders in de brievenbus was gevallen. En de brievenbus bij mijn ouderlijk huis kwam uit in de meterkast. Als ik geen gehoor had gegeven aan dat gevoel was de kans groot, dat een hele ernstige brand zou zijn ontstaan, waarvan ons hele gezin ernstige gevolgen zou hebben ondervonden. Ik besefte dat het goed was dat ik geluisterd had naar die innerlijke stem. Maar wat die innerlijke stem was, hoe het werkte, dat kon ik maar niet bevatten. Het bleef onwerkelijk om te leven in een situatie waarin je het gevoel hebt helemaal alleen te staan. En de lichtgevende wezens, het waren gewone mensen, maar dan zonder lichaam. Je ziet ze als het ware als een soort hologram, je kijkt er dwars doorheen. Maar deze lichtgevende figuren hadden allemaal een heel belangrijk element gemeen: ze voelden zo prettig en liefdevol. Dat hielp mij enorm om over de angst heen te komen, want ik was zo bang voor deze verschijningen!

Pas vele jaren later, toen ik echt dol werd van de hoeveelheid informatie, beelden, verschijningen en onverklaarbare situaties in mijn leven, ik was toen 31 jaar oud, ben ik doelbewust gaan zoeken naar verklaringen. Ik moest en zou weten wat me mankeerde, want ik kon het niet langer ontkennen. Alleen wat doe je dan? Ik overdacht de situatie en besloot dat ik via een psycholoog of een therapeut niet de antwoorden zou vinden. Op televisie zag ik af en toe programma’s over helderzienden en mediums en ik herkende zoveel van wat zij deden, dat ik besloot om mijn licht op te steken bij een medium. Dat bezoek veranderde mijn hele wereld, want het medium herkende gelijk mijn gave en daagde me uit om enkele dingen te proberen.

Ik legde contact met mijn gids, ik liet energie door mijn handen stromen en opeens besefte ik, dat wat ik had weggestopt eigenlijk een groot cadeau was. Ik was een medium met helende gaven, waardoor ik mensen zou kunnen helpen die pijn hadden of met problemen kampten. Onderweg terug naar huis huilde ik alle opgekropte stress eruit. Dat waar ik mijn leven lang zo angstig voor ben weggerend, dat was nu in één uurtje tot volle uiting gekomen. Die nacht droomde ik, het was allemaal heel heftig. Er kwamen herinneringen naar boven van situaties in mijn leven, waarin ik mijn gave gebruikt had. Die hele week zag ik beelden van dingen die me waren overkomen en die me destijds inzichten hadden verschaft. Ik besloot dat ik niet langer zou ontkennen wat er in mij zat en meldde me aan voor een workshop trance healing.

Healing is een term voor het genezen van mensen door middel van handoplegging en energie. Tijdens een healing maak je contact met de spirituele wereld, ik noem het meestal eenvoudigweg de onzichtbare wereld, waardoor je energie omhoog gebracht wordt. Wanneer je energie samensmelt met de hogere energie van de spirituele wereld, stroomt deze energie via jou als medium naar buiten. Ik voel dit werkelijk als een stroming, die meestal uit mijn handen komt, maar soms ook via mijn voeten naar buiten stroomt. Ik kan de energie ook voor mezelf oproepen en dan komt het uit mijn hele lichaam. Ik “zie” dat zelf meestal als licht, dat zich in mij en om mij heen verspreidt. Wanneer ik me focus op het doorgeven van de energie aan een ander, dan voelt het meestal anders, meer geconcentreerd vanuit mijn handen. Deze energie stroomt dan bij de patiënt binnen en zorgt voor een weldadig gevoel. Tijdens die workshop merkte ik, dat ik ook informatie kreeg over wat de persoon mankeerde, hoe dat kwam en wat diegene eraan kon doen. Dus het was een combinatie tussen helende energie en informatie die ik als medium kon ontvangen, het bleek een praktische combinatie te zijn, want hierdoor kon ik de persoon veel beter helpen, zonder dat deze me hoefde te vertellen wat er allemaal mis was. De ene keer hoorde ik een stem die me vertelde dat ik mijn hand bijvoorbeeld op de knie moest leggen en de andere keer voelde ik simpelweg een aandrang om iets te vragen of te zeggen. Ik zag soms ook plaatjes of “filmpjes” over iets uit het verleden van degene waarmee ik werkte. Al met al was deze workshop voor mij een feestje van herkenning, alsof ik me eindelijk herinnerde wie ik werkelijk was.

En zo ben ik een jaar of vier op mijn eigen houtje cursussen blijven volgen, ik hielp wat vrienden en familie met helende behandelingen en merkte dat de kracht eigenlijk steeds sterker werd. Ik ging daarom ook op zoek naar de mogelijkheden die mediumschap allemaal biedt, want dat weet je gewoon helemaal niet als je nooit de moeite hebt genomen je daarin te verdiepen. Ik kwam erachter, dat hoe dieper je in trance gaat, hoe meer mogelijkheden je kunt ontwikkelen. En toen ik via de Academie voor Mediumschap een week les kon volgen op het Arthur Findlay College in Stansted, toen wist ik ook dat ik graag de lessen trance wilde volgen. En zo geschiedde.

In juni van 2012 vertrok ik naar Engeland voor een week op het prachtige landgoed van het college. De energie die op dat landgoed hangt is werkelijk ongelofelijk. Zo warm en liefdevol, zo intens. Mijn leraar heette Bill Thomson en ik mocht hem gelijk. Een vriendelijke, rustige man van (en dan moet ik even schatten hoor) begin 50. Een man die een eigen mediumpraktijk heeft en daarnaast als vrijwilliger gevangenissen en ziekenhuizen bezoekt om daar mensen te helpen weer hun leven op de rit te krijgen. Bill is een uitstekende healer en geneest allerhande klachten door met energie te werken. Deze Schot heeft een geweldige humor en daardoor zijn de lessen die hij geeft in een hele toegankelijke sfeer te volgen. De groep bestond uit zo’n 12 personen en was precies goed. Bill vertelde dat in de diepe trance gaan niet zomaar voor iedereen mogelijk is. Je dient er lange tijd voor te mediteren om een bepaalde staat van bewustzijn te bereiken en je hebt een flinke dosis moed nodig om jezelf helemaal over te geven aan die trance.

Wat is trance nou precies? In principe blijft het een zeer onontgonnen gebied. We weten van de Indianen en allerlei inheemse stammen, dat de sjamanen en medicijnmannen in een trance gaan om hun stamleden te kunnen genezen of van adviezen te voorzien. Ook de Indiase cultuur kent vele Yogi’s die bekend staan om het bereiken van diepe staten van trance. Maar als je zoekt naar een definitie, dan komt het op internet niet veel verder dan: een dissociatief verschijnsel waarbij iemand een ander bewustzijnsniveau heeft en waarbij het persoonlijke identiteitsgevoel verminderd kan zijn. Dat klinkt niet bepaald als iets waar je interesse van wordt opgewekt. Inspirerender klinkt het wanneer je bekijkt wat er tijdens een seance gebeurt. Ook tijdens een seance gaat een medium in trance om daarbij met geesten te communiceren. Op Wikipedia vind je hierover iets meer informatie.

Maar ook dit blijft nog altijd erg beknopt. Op Youtube vinden we echter voorbeelden van de mogelijkheden van trance, seance en fysiek mediumschap, waarop ieder persoon die enige interesse heeft in het onderwerp zeker eens een blik zou moeten werpen. De film die ik daarbij wil aanbevelen is deze: The Afterlife Investigations. Om deze te kunnen zien moet je echter wel jezelf even aanmelden op youtube.

Maar films en verhalen zijn leuk, ik wilde zelf ervaren en meemaken hoe een diepe trance zou voelen en wat ik ermee zou kunnen. De week in Engeland was daarvoor bij uitstek geschikt. De lessen waren intens, uitdagend en hebben me werkelijk over een drempel geduwd. We werkten aan het verhogen van onze energie, door contact te maken met ons hoger Zelf. Dit lijkt allemaal heel moeilijk, maar als je eenmaal begrijpt wat er bedoeld wordt, dan lukt het in feite prima. Het feit dat ik al lange tijd gewend was om met energie te werken en healings te geven hielp wel enorm mee. Normaal gesproken zou je volgens de leraar lang nodig hebben om die diepe staat van trance te bereiken. Ik had me er dus op ingesteld dat ik dat vooralsnog niet zou meemaken. Maar het lot had iets anders met me voor, naar het blijkt.

De tweede dag viel ik opeens zomaar in een diepe trance. Het gebeurde op het moment dat de leraar een demonstratie gaf van een healing die in een trancestaat werd uitgevoerd. We zaten allemaal in een kring en keken toe. De verhoogde energie in de groep leek mij volledig tot rust te brengen en opeens zakte ik weg in een diepe droomtoestand. Hoewel ik nog bij bewustzijn was, had ik er moeite mee mijn hoofd overeind te houden. Het zakte telkens naar achteren en naar voren. Ik voelde dat de energie steeds verder om mij heen werd opgebouwd en toen de leraar uit zijn trance kwam, zakte ik opeens helemaal weg. Het voelde eigenlijk alsof je jezelf helemaal kwijtraakt. Je bewuste persoonlijkheid verdwijnt naar de achtergrond en je voelt jezelf helemaal licht worden. Ik bood weerstand tegen dat gevoel, omdat het een beetje lijkt alsof je doodgaat. Jezelf totaal overgeven aan het gevoel levert je pas die diepe trance staat op. Ik was al regelmatig in een lichte trance geweest, maar nog nooit zo ver dat ik compleet wegzakte. Dat gebeurde die dag wel. En door de hulp van de groep en de leraar gaf ik me helemaal over en toen overviel me een gevoel van intense vrijheid. Alsof je niet langer door een lichaam wordt beperkt, maar gewoon kunt rondzweven in de ruimte. Ik “zag” ook werkelijk mijn lichaam op de stoel zitten. Mijn hoofd viel soms achterover en dan weer naar voren, maar ik voelde dat niet. Deze gewaarwording is enorm vreemd en kan ook wel beangstigend zijn, maar het grote gevoel van liefde, van een warme energie die je helemaal omgeeft, maakt het tot een mystieke ervaring die alle andere dingen die ik ooit heb meegemaakt in feite overstijgt.

En terwijl ik neerkeek op mezelf, hoorde ik de leraar van heel ver weg vragen wat ik te vertellen had. Hij had zijn hand achter mijn hoofd gelegd om te voorkomen dat ik helemaal wegzakte en om me de energie te geven om dit werkelijk te doen. Een beetje steun had ik wel nodig. Ik hoorde mezelf hoesten en proesten, alsof iets naar buiten wilde komen. Maar het vreemde was, dat ik als een toeschouwer leek toe te kijken en luisteren. Van bovenaf, zeg maar. En opeens begon ik te spreken, een verhaal over de nieuwe aarde, over de wens van de spirituele wereld om de hemel op aarde te scheppen. Tranen biggelden over mijn wangen. Ik was totaal overgeleverd aan die trance en emoties kwamen als een aaneengeschakelde stroom los. Dit fenomeen noemt men ook wel trancespeaking en het is een vorm van spreken die geïnspireerd wordt door de spirituele wereld. Hoe dieper de trance, hoe zuiverder het verhaal doorkomt. Meestal vergeten mediums wat ze tijdens een staat van trance gezegd hebben, maar op één of andere manier werd het mij mogelijk gemaakt dat ik het toch mee kon beleven. Waarschijnlijk, omdat ik anders totaal onwetend zou zijn gebleven van wat er zich had voorgedaan. Ik weet niet meer de complete strekking van wat er gezegd is, maar ik kan me wel flarden herinneren. Nu kan ik deze ervaring meenemen als iets wat ik voor altijd in mijn hart meedraag en wat ook in mijn bewustzijn op te roepen is.

Het terugkomen in de normale staat was behoorlijk lastig, het duurde wel een minuut of 10. Langzaam voelde ik mijn handen weer en mijn voeten, ik had al die tijd geen controle gehad over mijn lichaam. Toen ik uiteindelijk mijn ogen opende, zag ik dat enkele leden van de groep tranen van ontroering in de ogen hadden. Het verhaal raakte direct in het hart, dat is wat trance-speaking doet. Die eerste keer zelf in trance gaan, het heeft me zoveel gebracht. Nieuwe inzichten over waarom de aarde bestaat, wat de bedoeling is van het leven, waarom de dingen gaan zoals ze gaan. Al deze kennis kun je bereiken via een diepe trance.

Een groot gevoel van dankbaarheid overvalt me ook nu weer, nu ik dit schrijf. En als ik denk aan het vervolg van die week, dan voel ik me totaal vervuld van geluk en warmte. De derde dag oefenden we met het genezen van mensen uit de groep, door middel van lichte trance. Je verhoogt dan je energie niveau en zakt langzaam weg in een sluimertoestand. Pas op dat moment maak je contact door je hand op de cliënt te leggen. Meestal is dit op de rug of op een knie. Beiden zitten we op een stoel. We oefenden dit met de groep en iedereen mocht met een ander samenwerken. Tijdens mijn behandeling voelde ik een dermate hoge energie, dat ik soms bang was dat mijn lichaam het niet aan zou kunnen. Maar het voelde zo goed, dat ik me uiteindelijk vol vertrouwen durfde over te geven aan die energie. Ik werkte met een Deense man, die ik enorm ben gaan waarderen in de week dat we samen in de les zaten. Op een gegeven moment tijdens de behandeling werd het licht zo sterk, dat ik mijn hoofd begon af te wenden. Ik had het idee dat ik een sterke zonnebril moest opzetten om dit licht te kunnen behappen. De Deense man leek opeens als een vulkaan open te springen en het licht kwam overal vandaan. Ik wist niet goed wat ik moest doen en besloot mijn handen van hem af te halen. Langzaam kwam ik terug in een bewuste staat, maar mijn cliënt bleef met gesloten ogen zitten. Ik keek vanuit een ooghoek mijn leraar aan, want wat was er toch gebeurd? Maar hij knikte geruststellend en maande me de cliënt met rust te laten. Ik keek de man die ik behandeld had aan en zag een blik van pure gelukzaligheid op zijn gezicht. Hij leek een bepaalde zachtheid uit te stralen, die hij normaal niet had. Tranen liepen over zijn wangen. Deze man, van bijna 1.90 meter, hij huilde van geluk. Had ik dat gedaan? Was ik het kanaal geweest om hem bij die ervaring te brengen? Ik stond werkelijk totaal perplex. Na enige tijd werden we gevraagd te stoppen en langzaam kwam de Deen weer terug in zijn normale bewustzijn. Het licht ging langzaam weg en de energie voelde weer normaal. Hij opende zijn ogen en wat ik zag was een diepe poel van liefde. Ik keek deze man recht in de ziel. Hij moet in mijn ogen iets soortgelijks gezien hebben, want hij viel me om de nek en bedankte me wel 10 keer voor deze ervaring.

Ik voelde de tranen over mijn wangen rollen en besefte dat wat we samen hadden meegemaakt iets heel bijzonders was. Ik had ervaren hoe het is om met een complete vreemde contact te maken via de ziel. Ik denk dat er die dag een verbinding ontstaan is, die nooit meer verdwijnt. Of ik hem nog ooit zie? Wie zal het zeggen, maar deze man heeft een plekje in mijn hart gekregen, waar ik toch niet heel snel mensen toelaat.

De dagen regen zich aaneen en ik kreeg steeds meer vertrouwen in de staat van trance. Ik wist dat ik iets nieuws ontdekt had van mijn gave, iets waar ik enorm dankbaar voor ben. Deze ervaring kan ik met weinig mensen delen, want hoeveel mensen ken ik die ooit in trance gaan? Maar erover schrijven zorgt ervoor dat ik het deel met de wereld, met jou als lezer. En voor mijn gevoel is dat belangrijk, want vooral in het Westen zijn wij zo gewend geraakt om te leven in een wereld waarin we onszelf maar mondjesmaat toestaan om te geloven in dingen die we niet kunnen zien of verklaren. Maar zuurstof kun je ook niet zien en toch accepteren we het bestaan ervan en hechten we er zelfs veel waarde aan, omdat we ervan leven. Waarom zouden andere dingen die je niet kunt zien dan niet even belangrijk kunnen zijn? Ik geloof dat een medium belangrijk werk doet, door aan te tonen dat wanneer je overleden bent, je blijft voortbestaan in een andere vorm. Maar ook dat je de energie uit het universum kunt gebruiken om mensen te genezen, kennis te vergaren en een groter gevoel van liefde te ervaren. En misschien moet ik die laatste zelfs op de eerste plaats zetten.

Lilian Gijsbers