Liefde voor je partner, voor je ouders of je kinderen, het is liefde op een aardse manier. We vechten en we knuffelen, we stoeien of leven ons uit, maar de ene dag vind je elkaar lief en de andere iets minder. Aardse liefde is niet vast, het is niet statisch, het is niet eeuwig. Aardse liefde is slechts een les. Want na vele geleefde levens zie je het verschil tussen eeuwige, onvoorwaardelijke, nooit veranderende liefde en de liefde die we voelen voor elkaar.

We leren onze kinderen vreemde dingen. Als kinderen vragen, worden ze overgeslagen. Waarom liegen we eigenlijk tegen onze kinderen? Het universum heeft een prachtige werking, datgene waar je met hart en ziel naar verlangt, dat krijg je ook! Alleen doordat we geleerd hebben dat we niets mogen vragen, kunnen we ook niet goed meer ontvangen. Want als je vraagt en je krijgt het, dan zijn we weer even dat kindje dat wilde vragen. Het verwacht te worden overgeslagen…. Dus als volwassene kun je twee dingen doen: je leeft de overtuiging dat je niets voor jezelf mag vragen, of je vecht tegen jezelf en je vindt dat je alles mag vragen. Is het niet zo dat we de schaarste hiermee zelf hebben gecreëerd?